düz yazı

Şiir olması gerekmiyor. Düzyazı yazıyorum. Düz yazıyorum.
Yazı yazıyorum. Yazı yazıyorum. Yazı kışı bir bir hayat
yaşıyorum. Yağmuru seviyorum, ıslanıyorum. Denizi
seviyorum, ıslanıyorum. Islaklık bir seviyeye kadar iyi.
Sonrası hasta edici. Başına kalacak kimsen yoksa hastalık
tehlikeli. Ateşler içinde yüzerken yanık derecesi artmakta.
Üçüncü dereceye kadar sorun gerçi. Üçüncü dereceden sonrası
aynı.

Acın değil aynı. Ölçü birimi yok çünkü. Hep, en acısı buydu
diyerek hayıflanmaktasın. Belki daha önceki daha büyüktü.
Dün daha iyi yaşadım derken dün olanlar neydi diyene
cevabın yok. Acı seviyesi ölçülebilmeli, çetele tutulmalı.
Çekilen acı kadar balona üflenmeli. Balonu uçuruyorsa
kimseyi yeterince yükseldiğinde balonuna ateş edilmeli.
Uçurmuyorsa, hangi günün balonu en büyükse patlatılmalı
şampanya gibi. Ardından eller havada, en kötü günümüz böyle
olsun.

Yazarak kurtul. Yazarak kurt ol. Buraya yaz, sürüye dal.
Seni bekliyor, kurt ol. Çoban yalan söylüyor. Çobanı da ye.
Seni suçlayacak kimse kalmayacak. Yeterince suçlandın, her
gün azalan bir koyun başına. Şimdi bilinmeyecek suçlu,
önceki söylenen de suçlu değildi. Çoban yalan söylemişti.
Masala hiç girme. Yeterince doydun. Masalda kaybeden sen
olacaksın. İnsanlar hep iyiler ya!

İyiler kazanmalı her masalda. Kurtlar da başladı yazmaya.
Çoban mı öğretti acaba yalvarma sürecinde okuma yazmayı
kurda. Ancak öğretmemişti galiba bana bir harf öğretenin
kırk yıl kölesi olurum lafını ona. Hata.

Mutlusun yine de balonumu nereye koydun diye soruyorsun
annene. İnandırmışsın kendini iyi bir gün yaşamayacağına.
Oysa balonunu aramana gerek yoktu böyle bir anda


'sana'

yazan: Erol Çimen
blog'a yazan: Cem