Bir kelimeyim ben, basit, küçük bir kelime. Bir dilde anlamım var diğerinde yok. Kullanıldığım kadar bilinir kıymetim, eskidikçe güçlenir anlamım. Bölünür kavramlar içimde, bazen olduğumdan farklı görünürüm, bazen ise görmezler gerçek yüzümü. Tek başıma da yaşayabilirim, ama ömrüm kısalır yalnızken, başkaları ile birlikte olmaya çalışırım, o zaman da benliğim kaybolmaya başlar. Aslında öyle narinimdir ki, öyle seçerim ki arkadaşlarımı ne ben değişeyim, ne de onlar değişsin, birlikte güçlenelim. Kimi zaman birkaç tanesi ile de yetinmem, bazen bir araya geliriz eski dostlarla, bizi görenler kendinden geçer şiirlerle, şarkılarla, hikâyelerle. Kimi zaman ise acı veririz, fakat içimizde kötülük yoktur, ne benim, ne de diğerlerinin. Biz sadece insanların kurbanlarıyız, ne yalan söyleyebiliriz kendi başımıza, ne de mecaz. İnsanlar duygularıyla birbirlerini kırarlar gerçekte, ama kelimeler kalır akıllarda. Altımı üstüme getirirler bu zamanlarda, hep bir şey ararlar içimde, fakat hiçbir zaman bulamazlar aradıklarını, çünkü yanlış yerde ararlar, duyguları somutlaştırıp, üzerimize yüklerler bütün suçu. Bunu ukalalık olsun diye söylemiyorum, benim anlaşabileceğim sınırlar bellidir, mecazım bilinir, fakat insanlar bilmeden kullanır. Oysa hayalim değildir büyük anlamlara gelmek, efsaneleşmek. Hatta hiçbir hayalim yoktur, sadece kendim olmaya çalışırım.
Bir kelimeyim ben, bazen özenle yazılırım, bazen öfkeyle silinirim.
No comments:
Post a Comment