bahar hep yanımızdaydı ama yorgundu [iki önceki yazıya cevaben]

onemli olan o cadının içindeki masumluk değildi, nekadar kendinin farkında olduğu ve bundan zevk alıp almadığıydı. fakat sanırım cadı öldü yada kendini öldürdü yada öyle zannediyo. belki cadıyla ilgimiz olmadı hiç bu yüzden onu görmedik. belkide, hep görüyoduk ama farketmedik. aslında sorunumuz aslını kaybetme sorunu değildi de sadece aslımızın ne olduğu konusunda endişelerimiz var galiba vede bizden farklı herkez, sanki yaşamamaları gereken kişiler olarak göründü hep bize yada onlardan nefret ettik gereksizce hep, buyüzden yeniliklere açık olmayı öğreten öğretmenimizi de onun istemediği birşekilde, yani biz yeniliklere açık değiliz dermiş gibi, yani aşağılarmışcasına umursamadık ilgilendiğimiz tek şey onun söylemedikleriydi, bunu bize yaptıran şeytanmıydı yada şeytan diye bişe varmıydı diye düşündük bazen ama cevap açıktı "şeytan kendi içimizde", istediğimiz zaman onu dışarıçıkarıp sonrada sanki bunları biz yapmamışcasına suçu onun üstüne attık hep, kendimize günah keçisi dedik bazen sonra sorduk günah denen olgu neydi diye yine kendimize, bazen dedikki günah ilahi bir olgudur bazende günah denen birşey yoktur dedik, sadece insan olmanın, erdemin verdiği gücün ilahi olgulardan güçlü olduğuna inandık ve buna göre yaşadık biraz. en sonunda farkettik ki hayatın anlamında, hayatı anlama çabasının yattığını vede bu anlama çabasının artmasıyla hayata olan bağlılığımızın, önümüze çıkan her engelle savaşma gücünün arttığını gördük. savaşmak gereklimiydi sorunlarla diye düşünük, ve biraz pes ettik, sıkıldık hayattan sanki başa döndük yine sorduk hayatın anlamını, sanki bir çemberin kenarında yürüyomuş gibi cevap aynıydı. uyandık rüyadan sersem gibi, o uykunun mahmuluğuyla yaşamanın tadınna nasıl varabileceğimizi düşünük. sonra da etrafımıza baktık salak gibi. biraz uzaktan bir ışık geliyordu, herzaman ki gibi ona doğru yürüdük ve busefer bizden uzaklaşmadı bu ışık gittikçe yenilendik adeta, ve ışıgın sonunda karşımıza güzel yüzlü o çıktı ve tüm güzelliğiyle ve bizim kendimizi ona layık görmeiyişimizi umursamadan, tüm sevigsiyle elimizi tuttu, etrafındakileri umursamadan kocaman sarıldı bize ve dedi ki hayat bundan başka bir şey olamaz.

cem