yolunu kaybetmiş

3 yıl önce hocalarının sen tıp kazanırsın diyerek pof poflayarak lanet olası kendi geleceğimizi kendi elimizden alan 3 saate sığdırılmış ebesin amı kadar soru içinde boğuşarak umutlarımızı heyacanlarımızı kaybettiğimiz bir sınav sonrası işte burda ıspartadayım.hayatın elimizden aldığı pusulamızla kendi zincirlerini kırma çabasıyla tel örgülerin arkasından bakarcasına çaresiz ,tüm bunlara rağmen sabah tekrar doğmayı bekleyen güneş kadar ümitliyiz.o doğan güneş heryeri aydınlatmaya yetiyordu ama ya benim geleceğim üzerine gelince ortalık zifiri karanlık gözlerimdeki ışılıtıyı göremeyecek kadar.kahpe dünyanın anne rahminden itibaren ele geçirdiği yaşam pusulamızı artı keni elimize alma zamanı geldi.onun başını utanınırcasına öne eğerek şimdi ne yapacağını kestiremeden attığı adımları sayarak yürümesinin sebebi ne onu sökede bekleyen Yaşar Ünver in kömür ocağı ne Lütfiye Hanımın serzenişleri ne de aydın kuyumculuğun kahpesi.onun tek üzüntüsü dileklerini, sevdalarını ,heyecanlarını ümitlerini ve en önemlisi benliğini geride bırakması. kendini sökeden getirdiği kepçe kulaklı arkadaşını sadece yanında fiziksel olarak geri götürüyordu, ruhu beklentileri ve yaşama bağlılığı burda kaldı.onun savaşı kahpe hayattan kendi pusulasını alıp hayatını istediği gibi yönlendirip geleceğine umut dolu bakma isteyişi.o buraya dönmek zorunda çünkü o sadece kendini götürdü sadece o 2 bavula sığrıbildiklerini ya diğerleri ne olacaktı.......